La fuerza de Celestino
2011 / 02 / 18 - Les Noticies
Si n’Asturies tuviéramos que nomar una sola voz d’home pa significar esti tiempu nun tendríamos muncha dulda en señalar a Celestino Rozada. Cola mesma seguridá que tendríamos la de Marisa Valle Roso pa falar de la voz de muyer. Celestino Rozada vien de ganar esti añu pasáu tolos principales concursos, vien de ser nomáu meyor voz del añu y vien de vender –a razón de discu al añu- una media de dos mil discos. Ensin necesidá de desaxerar, tamos delantre d’una estrella de la canción asturiana como diba tiempu nun surdía otra. Esti sábadu pasáu, cuando salió al escenariu y s’arrancó cola primera llinia de “Cuando yo salí d’Asturies” nel escenariu del Auditoriu Teodoro Cuesta de Mieres, yera evidente que’l públicu reconocía que tenía delantre a una verdadera estrella. Cuando cerró’l concursu cola so versión impagable de la “Carretera del Pedrosu”, el públicu, dafechamente entregáu, evidenciaba que taba delantre de la voz por escelencia de la canción asturiana del momentu.
Nun ye mester que repita que la canción asturiana vive un momentu impresionante. Nun ye mester siquiera que recuerde que, al delláu de Celestino Rozada, conviven alredor d’una cincuentena de voces d’una enorme calidá, de les que diez o doce son escepcionales. Nun ye mester qu’aporfie que los únicos discos de música que se siguen vendiendo n’Asturies son los de canción asturiana y que, ente ellos, los de Celestino Rozada –a razón, como dicía, d´un al añu- conviértenlu nun superventes. Un fechu que Celestino comparte con otres grandes voces masculines, como les de José Antonio González “Cantu la Vara”, Ismael Tomás, Sergio Agüeros o José Manuel Collado. Toos ellos, con discos nel mercáu de manera continuada.
Pero, anque nun seya mester –porque, repito, son unes estrelles dientro del so xéneru y nel so ámbitu-, prestar insistir nello. Anque namás seya –conste- por tocar les narices. Esti añu pasáu Celestino Rozada sacó’l trabayu “Los xatiquinos”, acompañáu a la gaita por Vicente Prado “El Pravianu”, cola Fonográfica Asturiana. Como ye d’avezu, tolos cantares son tradicionales, a escepción d’ún, “Al pie del Cuera”, una tonada orixinal de Nacho Fonseca.
Nun ye broma, dígolo de too corazón: esti cantar –namás esti cantar-, defendíu por una voz tan escepcional como la d’esti cantador, yera obligao que tuviera nominada a los premios AMAS y al Premiu al Meyor Cantar. Que nun lo tea desprestixa dafecho dambos premios. Quiciás por desconocimientu de lo que ye la realidá musical y económica d’Asturies. La ignorancia, sicasí, siempre tien un marxen de perdón. Quiciás, tamién ye probable, por despreciu hacia la única música que ye enteramente propia y capaz de mantenese por ella mesma. Entós yá nun tamos falando d’ignorancia, sinon de sobeya. Y, la sobeya, ye l’únicu de los pecaos capitales que nun se perdona n’Asturies.
De los premios AMAS yá l’añu pasáu nun contara nada porque yá nun pagaba la pena siquiera. Esti añu –por más d’esto que toi faciendo nesti artículu-, nun voi perder más tiempu nellos. Los premios al Meyor Cantar n’Asturianu entren na espiral de lo mesmo.
Esti añu nel que tamos volverá salir otru discu de Celestino Rozada. El del 2010 nun necesitó siquiera de la nota adicional al llibretu de “Cola ayuda de la Conseyería de Cultura del Principáu d’Asturies”.