Blo

< P'atrás  |   P'alantre >


De viaxe con Esther Fonseca

2008 / 01 / 11 - Les Noticies

De viaxe con Esther Fonseca

Falaba nel artículu de la selmana pasada de la convivencia estraña ente la música del llugar y la música del tiempu. Más allá de toa interpretación teórica, de lo qu’a naide-y cabe la menor dulda ye que’l verdaderu folk d’esti tiempu, la música popular por escelencia, ye’l pop. Un xéneru complicáu de definir. Pero qu’emplea l’árabe na voz d’un cantante mozu iraní pa convertise nel más grande superventes del mercáu musulmán, que tira del inglés na voz del primer cantante que te venga a la cabeza -porque ensin querelo tu tamién formes parte d’esi ámbitu de mercáu- y que, en bastante menor midida, pero cubriendo una interesante cuota de mercáu, tamién usa l’epañol pa poder ser pirateáu nel ámbitu llatinoamericanu.

El pop atrévese con too. Esa ye la so grandeza. Por más qu’agora, na distancia, “El abuelo Víctor” nos pareza otra cosa, yera a la manera del pop d’aquélla. Como’l “Aida” de Nuberu. Como’l “Busindre Reel” d’Hevia, enforma más cerca nel tiempu.

El pop ye quien a sonar insinuosu a nueches de bohemia y ilusión en voz flamenca y a atrevimientu d’andar solu/a metanes la casba. Ye quien a arrastrate a baillar a ritmu d’un supuestu baille colombianu al son d’un acordión diatónicu y quien tamién a somorguiate en sueños de porros fumaos nel interior d’una ilesia irlandesa mientres te canta una moza gorgolitos al órganu. Ensin dexar de ser, too ello en xunto, pop. Esa ye la so grandeza. Y la base de la so miseria: el fechu de tar abocáu a ser efímero.

Con too, el pop nun ye nengún camín de roses. Pa llegar a ser dalguién nun mercáu tan inmensu tienes de tener detrás una industria de promoción descomanada. Tan descomanada como pa que la diferencia ente’l gastu en producción y promoción supere’l diez a unu a favor d’ésta. Por más qu’agora, gracies a la crisis mundial que supón el fundimientu del mercáu de ventes por mor de les descargues d’internet y la venta de reproducciones non formales, los conciertos en directo se conviertan nel principal ingresu económicu de los artistes.

Asina, l’atrevimientu d’Esther Fonseca sorprende. Pero ehí surde’l primer agradecimientu: por atrevese a ser diferente. Lo que pa bien de xente d’esta parte del mundu va ser tolo contrario. Ye una voz pop más. Mentira. Depués de sufrir esti pasáu 2007 onde los que dicen que faen folk nun faen más que repitir hasta l’ablayamientu más de lo mesmo y los que dicen atrevese a dalgo nuevo tolo más qu’apurren ye chunda-chunda al folk anterior, que dalguién de forma abierta t’avere a la cenciellez del pop ye d’agradecer.

Y que lo faiga dende la tranquilidá, ensin les estridencies propies del soníu pensáu pal mercáu “teen”. Y que lo faiga n’asturianu. Y que, arriendes, nun dexe de tener ciertu aire folk-pop asturianu y que s’anime a convertir a la so voz cantares tradicionales como “Ai un galán d’esta villa” o “La ponte Sama”.

L’exemplu ésti últimu ye’l más interesante pa entender en xunto’l CD “Viaxe” d’Esther Fonseca. Ente la so versión de “La ponte de Sama” y la que canta cualaquier cantadora de tonada esiste la mesma distancia qu’ente cualuquier cantar de The Coors y los “sean nos” orixinales. Claro qu’a mi van siguir prestándome enforma más los “sean nos” tradicionales y les tonaes d’esta tierra. Pero tamos falando de mercáu y yo como referencia de públicu obxetivu soi poco recomendable. Y, a la hora d’apostar pola intelixencia del mercáu, prefiero facelo por productos como Esther Fonseca o The Corrs o El sueño de Morfeo o Carlos Vives.

Les crítiques de chigre –les más propies de los asturianos en xeneral- que tengo sentío últimamente sobre esti trabayu aseméyense a les sentíes a lo llargo d’esti añu pasáu sobre los trabayos de Tejedor o d’Anabel Santiago, los primeros como descafeinaos y la segunda como pachanguera. En realidá la crítica provién de la so apuesta pol pop, bien descarada en dambos casos, por más que se quiera vinculada al yá impresionante caxón de sastre nel que se tien convertío’l folk. En verdá, la crítica ñaz del mesmu raigañu de la envidia, del que nun ye quien a facer un discu comercial. O, lo que ye lo mesmo: entendible y vendible.

Esther Fonseca va, nesti mesmu sentíu, un pasu más allá. Arrequexa’l folk a un nivel suficientemente sufrible pal que nun gusta d’él y nun tira de los recursos de la comercialidá manifiesta qu’ufierten el baxu eléctricu y la percusión. Apuesta, asina, porun pop más intimista, sobriu, d’autor (magar que nesti casu l’autor seya’l so padre). Como siempre termino diciendo: un pop absolutamente necesariu pal desarrollu d’un música propia, nuna llingua propia y hacia un mercáu propiu.

Hasta tal estremu absolutamente necesariu que sigo diciendo que ye nestos productos onde s’alvierte’l desperdiciu de bona parte de les subvenciones culturales. Pa qu’un productu pop salga alantre nun ye mester la miseria de la subvención, sinon l’apuesta decidida pola promoción. Nun se trta d’un simple cambiu departida, de dexar de pagar al productor pa pasar a promocionar al artista. Significa, arriendes, que pa competir nel mercáu –y si’l gobiernu quixera apostar realmente por ello- tendría de preguntar al productor: ¿cuánto costó’l discu? Y esa cantidá, multiplicada por diez, empleala en promoción.

Claro que ye una utopía. Pero nun ye una utopía porque nun seya quien a planteásela la xente del gobiernu. Non. Ye una utopía porque nun-yos gustaría nada, en primer llugar, a los propios productores. Ye lo de siempre: val más dineru en mano que cientu volando.

Ye dafecho falso que’l mercáu asturianu seya pequeñu pa qu’esista un públicu pa un pop fechu n’asturianu. Esiste un mercáu pop eslovenu pal mesmu númberu de población. Gracies a les munches Esther Fonseca d’Eslovenia la llingua eslovena ye una llingua d’usu ente la xente mozo de la so tierra. Gracies a eses Esther Fonseca el pop eslovenu déxase sentir, dacuando, nes nueches caldes de Mykonos, de Rimini, d’Eibissa... amás de na vida diaria de Piran, Izola, Portoroz o Koper (tierra billingüe que tamién llamen Capodistria).




<< Volver al llistáu